به دنیا آمدید تا حدیث وجودی شما با قدم هنر مند دیگران آشنا گردد

آن لحظه و آن روز آدم وحوا از جایی که بهشت گویند و از راهی که وسوسه نامند به جاییکه زمین بود رانده شدند

بهشت بوستانهایی داشت که از فرو دست آن جویبارها جاری بود و زمین صحرایی داشت گرم و پهناور به نام عرفات

بهشت حال و هوایی داشت که در آن نه اندوهی بود و نه بیمی اما زمین بود و بیم واندوه فراق

و چون از جوار حضرتش به پایین آمدند داستان تاریخ بشریت آغاز شد

و امروز در این گذر تاریخ، باز هم صحرای عرفات و روزی که عرفه نامند

و چه زیبا بود اگر هر روزمان را عرفه میدانستیم

در سفر حج پس از طواف خانه دوست به صحرای عرفات میروند

آنجا که آدم و حوا اولین روز زندگی زمینی خود را شروع کردند

و رسم بر این است که آنجا بنشینی و دعا بخوانی و به خدای خود فکر کنی ودر نیایش هایت او را درک کنی

پس از شناخت اوکه خوب مطلق است به سوی جایی قدم برمیداری که بد و فریب را از خود دور کنی و آنر ا با سنگ برانی

و پس از آن که عاشق حضرتش شدی ،تسلیم محض او گشته و خاطره قربانی ابراهیم را مرورمیکنی

و به طواف کعبه گاه دلهای عاشق می پردازی ،اما با دلی دیگر

اما

ای کاش من و تو در هر لحظه، آنگاه که در وادی بدیها گیر می افتیم همان صحرا را به یاد آوریم که تجلیگاه شناخت است

به او بیندیشیم که راهش مستقیم است و نافرمانیش سقوط از بهشت به زمین

از آسایش به ترس

از صفا به غربت

عاشقش شویم و بخوانیمش

و صفات بد خود را با سنگ اراده از بین بریم

و سر بندگی به آستانش بساییم و

با طواف بر گرد نور لایزال عشقش بهشتی گردیم در روی زمین

و بدانیم که آدم و حوای وجودمان دیگر به هیچ وسوسه ای زمینی نمیگردند